11 augustus 1999. Ik ben net 13 geworden en het licht gaat uit. Letterlijk.
Een paar dagen eerder zit ik bij mijn grootouders aan de keukentafel. Bompa en nonkel Ivo discussiëren over welke films (ISO-waarde) ze gaan gebruiken. Op tafel ligt een handgeschreven analyse van de lichtsituatie die ze verwachten bij de verschillende fases van de zonsverduistering. Ik snap er niet veel van maar hang aan hun lippen.
Op die 11de augustus vertrekken we vanop een camping in Noord-Frankrijk, op zoek naar het beste plekje om het spektakel te fotograferen. Onverwachte wolken maken het nog even spannend, maar het lukt. Ik zie de eclips, mijn bompa en nonkel maken foto's. Maar van dat moment herinner ik me veel minder dan van dat handschrift op dat blad op de keukentafel. De liefde voor schoonheid en de kunst om die te vangen of maken. Pure passie.
1 maart 2016. Ik fotografeer al een tijdje en mensen trekken aan mijn mouw. Dat ik zo'n mooie foto's maak en dat ze gaan trouwen. Of ik niet... . Fantastisch, betaald worden voor wat ik zo graag doe. Tegelijk ook wat schrik, om de passie te verliezen als het 'van moeten' is. Maar de goesting is groot. De voldoening van mensen blij te kunnen maken ook. Ik ben fotograaf.
“The eye awakened is the eye in love." (F. Franck)
Fotograferen is verliefd zijn: nooit vrijblijvend, altijd overgave. Een duik in de persoon voor mijn lens. Zien en daarin ook zelf zichtbaar worden. Mijn foto’s vertellen het verhaal van een ontmoeting en wat mijn verliefde oog daarin ontdekt.
"
Andries slaagt erin om op een zeer ontwapenende manier je persoonlijkheid te portretteren. Zijn foto’s weerspiegelen niet enkel je uiterlijke, maar ook je innerlijke schoonheid. Een verrassend en merkwaardig talent.
(Pieter Verckist)